شهادت امام جعفر صادق(ع) امام ششم ورئیس مذهب جعفری را به عموم شیعیان
جهان تسلیت عرض می نمایم.
دل
نوشته:
اماما:شنیده
ایم وخوانده ایم که درزمان امامت شما مخالفان دین ومذهب وحق وحقیقت به جان هم
افتادند.(عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد) وفرصتی فراهم شد تا شما به پرورش وتربیت
شاگردان زیادی همت گمارید. ودراین راه مردان وزنان شایسه ولایق تربیت کنید.
اماما:شنیده
ایم وخوانده ایم که شما پایه گزار مذهب و فقه جعفری که مایه مباهات وعزت ماشیعیان
است بوده اید.وامروز بیشتر منابع علمی وفقه دینی ما منتسب به شما وبرگرفته از
احادیث به جامانده از شما است.
اماما:شنیده
ایم وخوانده ایم که حکومت به ناحق زمان نتواست حقیت وجود شما ,سخنان شما,رفتاروکردارنیک
شما ودریک کلام راه روشن شما که همان راه امامان برحق قبل ازشما و دریک کلام اسلام
ناب محمدی را برتابد وباشما از در دشمنی واردشد. واحترام سن , جایکاه , نسب و موی
سفید شمارا نکرد وشمارا دست بسته وپیاده ودوان دوان وبدون عبا وعمامه ازخانه تا به
کاخ حکومتی کشاند.
اماما:شنیدن
این موضوع تعجبی ندارد. مگر با پدرت واجدادت چنین نکردند(خداوند لعتشان کند). مگر
جد بزرگوارتان امام حسین(ع) را به شهادت نرساندند؟ وخانواده اش را به اسارت
نبردند؟......
اماما
شهادت را به فرزند بزرگوارت مهدی(عج) تسلیت می گویم . وبرای فرجش دعا می کنم. وبه
انتظارمی نشینم تا بیاید و اسلام ناب محمدی را احیاء نماید.
حدیثی گهرباراز امام صادق(ع):
مَن عَرَفَ اللهَ خافَ اللهَ و مَن خافَ اللهَ سَخَت
نَفسَهُ عَنِ الدُّنیا
هر که خدا رابشناسد ترس او در دلش می افتد و هر
از خدا ترسان باشد نفسش از دنیا باز می ماند.
(جهاد النفس، ص 83)
معرفی اجمالی وشناسنامه ای
نام: جعفر (به معنی نهر جاری پرفایده)
کنیه: ابو عبداللّه لقب: صادق
پدر: حضرت محمد بن علی (ع) امام باقر
مادر: معروف به ام فروه، دختر قاسم بن محمد بن ابی بکر
تاریخ ولادت: یکشنبه 17 ربیع الاول ، سال 83 هجری
مکان ولادت: مدینه مدت عمر مبارک : 65 سال
علت شهادت: مسمومیت قاتل ملعون: منصور دوانیقی (خلیفه عباسی)
زمان شهادت: 25 شوال ، سال
148 هجری
مدفن مطهر: قـبـر شریفش در قبرستان بقیع (واقع در مدینه منوره) در کنار
قبر پدر و جدّ و عمویش امام حسن مجتبی (علیه السلام) می باشد.
زندگینامه امام جعفر صادق(ع)
امام جعفر صادق (ع) در روز جمعه یا دوشنبه هفدهم ربیع الأول سال 80 یا83هجری،
معروف به سال قحطی، در مدینه دیده به جهان گشود. وفات آن امام (ع) در دوشنبه از ماه
شوال و بنا به نوشته مؤلف جنات الخلود در 25 شوال و به روایتی نیمه ماه رجب سال
148 هجری روی داده است. با این حساب میتوان عمر آن حضرت را 68 یا 65 سال گفت که از
این مقدار 12 سال و چند روزی و یا 15 سال با جدش امام زین العابدین (ع) معاصر بوده
و 19سال با پدرش و 34 سال پس از پدرش زیسته است که همین مدت، دوران خلافت و امامت آن
حضرت به شمار میآید و نیز بقیه مدتی است که سلطنت هشام بن عبد الملک، و خلافت ولید
بن یزید بن عبد الملک و یزید بن ولید عبد الملک، ملقب به ناقص، ابراهیم بن ولید و مروان
بن محمد ادامه داشته است.
کنیه مادر امام (ع) را ام فروه گفته اند. برخی نیز کنیه او را ام القاسم
نوشته و اسم او را قریبه یا فاطمه ذکر کرده اند. کنیه آن حضرت ابو عبد الله بوده است
و این کنیه از دیگر کنیه های وی معروفتر و مشهورتر است. محمد بن طلحه گوید: برخی
کنیه آن حضرت را ابو اسماعیل دانسته اند. ابن شهر آشوب نیز در کتاب مناقب می گوید:
آن حضرت مکنی به ابو عبد الله و ابو اسماعیل و کنیه خاص وی ابو موسی بوده است.
لقب امام صادق (ع)
آن حضرت القاب چندی داشت که مشهورترین آنها صادق، صابر، فاضل و طاهر بود.
از آنجا که وی در بیان و گفتار راستگو بود، او را صادق خواندند.
فضایل امام جعفر صادق (ع)
مناقب آن حضرت بسیار است که به اختصار از آنها یاد می کنیم. فضایل امام
صادق بیش از آن است که بتوان ذکر کرد. جمله ای از مالک بن انس امام مشهور اهل سنت است
که:
«بهتر از جعفر بن محمد، هیچ چشمی ندیده، هیچ گوشی نشنیده و در هیچ قلبی
خطور نکرده است.»
از ابوحنیفه نیز این جمله مشهور
است که گفت:
«ما رأیت افقه من جعفر بن محمد»
یعنی: «از جعفر بن محمد، فقیه
تر ندیدم.»
و اگر از زبان خود آن حضرت بشنویم
ضریس می گوید: امام صادق در این آیة شریفة: کل شیء هالک الا وجهه، یعنی: «هر چیز فانی
است جز وجه خدای متعال،» فرمود: «نحن الوجه الذی یوتی الله منهم» یعنی «ماییم آیینه
ای که خداوند از آن آیینه شناخته می شود.» بنابراین امام صادق (ع) فرموده است او آیینه
ذات حق تعالی است.
شیخ مفید در ارشاد مینویسد: علومی که از آن حضرت نقل کرده اند به اندازه
ای است که ره توشه کاروانیان شد و نامش در همه جا انتشار یافت. دانشمندان در بین ائمه
(ع) بیشترین نقل ها را از امام صادق روایت کرده اند. هیچ یک از اهل آثار و راویان
اخبار بدان اندازه که از آن حضرت بهره برده اند از دیگران سود نبرده اند. محدثان
نام راویان موثق آن حضرت را جمع کرده اند که شماره آنها، با صرف نظر از اختلاف در
عقیده و گفتار، به چهار هزار نفر میرسد.
بیشترین حجم روایات، احادیثی است که از امام صادق (ع) نقل شده است، اهمیت
معارف منقول از جعفر بن محمد (ص) به میزانی است که شیعه به ایشان منسوب شده است: ”شیعه
جعفری“. کمتر مسئله دینی (اْعم از اعتقادی، اخلاقی و فقهی) بدون رجوع به قول امام صادق
(ع) قابل حل است. کثرت روایات منقول از امام صادق (ع) به دو دلیل است:
یکی اینکه از دیگر ائمه عمر بیشتری نصیب ایشان شد و ایشان با شصت و پنج
سال عمر شیخ الائمه محسوب می شود (148 – 83 هجری)، و دیگری که به مراتب مهمتر از اولی
است، شرائط زمانی خاص حیات امام صادق (ع) است. دوران امامت امام ششم مصادف با دوران
ضعف مفرط امویان، انتقال قدرت از امویان به عباسیان و آغاز خلافت عباسیان است. امام
با حسن استفاده از این فترت و ضعف قدرت سیاسی به بسط و اشاعه معارف دینی همت می گمارد.
گسترش زائدالوصف سرزمین اسلامی و مواجهه اسلام و تشیع با افکار، ادیان، مذاهب و عقاید
گوناگون اقتضای جهادی فرهنگی داشت و امام صادق (ع) به بهترین وجهی به تبیین، تقویت
و تعمیق “هویت مذهبی تشیع” پرداخت. از عصر جعفری است که شیعه در عرصه های گوناگون کلام،
اخلاق، فقه، تفسیر و… صاحب هویت مستقل می شود. عظمت علمی امام صادق (ع) در حدی است
که ائمه مذاهب دیگر اسلامی از قبیل ابوحنیفه و مالک خود را نیازمند به استفاده از جلسه
درس او می یابند. مناظرات عالمانه او با ارباب دیگر ادیان و عقاید نشانی از سعه صدر
و وسعت دانش امام است. اهمیت این جهاد فرهنگی امام صادق (ع) کمتر از قیام خونین سید
الشهداء (ع) نیست.
امام و فقه اسلامی
ـ فقه شیعه امامیه که به فقه جعفری مشهور است منسوب به جعفر صادق (ع)
است. زیرا قسمت عمده احکام فقه اسلامی بر طبق مذهب شیعه امامیه از آن حضرت است و آن
اندازه که از آن حضرت نقل شده است از هیچ یک از (ائمه) اهل بیت علیهم السلام نقل نگردیده
است. اصحاب حدیث اسامی راویان ثقه که از او روایت کرده اند به 4000 شخص بالغ دانسته
اند.
ـ در نیمه اول قرن دوم هجری فقهای طراز اولی مانند ابوحنیفه و امام مالک
بن انس و اوزاعی و محدثان بزرگی مانند سفیان شوری و شعبه بن الحجاج و سلیمان بن مهران
اعمش ظهور کردند. در این دوره است که فقه اسلامی به معنی امروزی آن تولد یافته و روبه
رشد نهاده است. و نیز آن دوره عصر شکوفایی حدیث و ظهور مسائل و مباحث کلامی مهم در
بصره و کوفه بوده است.
ـ حضرت صادق (ع) در این دوره در محیط مدینه که محل ظهور تابعین ومحدثان
و راویان و فقهای بزرگ بوده، بزرگ شد، اما منبع علم او در فقه نه «تابعیان» و نه «محدثان»
و نه «فقها» ی آن عصر بودند بلکه او تنها از یک طریق که اعلاء و اوثق طرق بود نقل می
کرد و آن همان از طریق پدرش امام محمد باقر (ع) و او از پدرش علی بن الحسین (ع) و او
از پدرش حسین بن علی (ع) و او از پدرش علی بن ابیطالب (ع) و او هم از حضرت رسول (ص)
بود و این ائمه بزرگوار در مواردی که روایتی از آباء طاهرین خود نداشته باشند خود منبع
فیاض مستقیم احکام الهی هستند.
آثار امام صادق (ع):
1- از آثار مکتوب امام صادق (ع) رساله به عبدالله نجاشی (غیر از نجاشی
رجالی) است. نجاشی صاحب رجال معتقد است که تنها تصنیفی که امام به دست خود نوشته اند
همین اثر است.
2- رساله ای که شیخ صدوق در خصال و به واسطه اعمش از حضرت روایت کرده
است شامل مباحث فقه و کلام.
3- کتاب معروف به توحید مفضل، در مباحث خداشناسی و رد دهریه که املاء
امام (ع) و کتاب مفضل بن عمر جعفی است.
4- کتاب الاهلیلجه که آن نیز روایت مفضل بن عمر است و همانند توحید مفضل
در خداشناسی و اثبات صانع است و تماما در بحارالانوار مندرج است.
5- مصباح الشریعه و مفتاح الحقیقه که منسوب به امام صادق (ع) و بعضی از
محققان شیعه از جمله مجلسی، صاحب وسایل (حرعاملی) و صاحب ریاض العلما، صدور آن را
از ناحیه حضرت رد کرده اند.
6- رساله ای از امام (ع) خطاب به اصحاب که کلینی در اول روضه کافی به
سندش از اسماعیل بن جابر ابی عبدالله نقل کرده است.
7- رساله ای در باب غنائم و وجوب خمس که در تحف العقول مندرج است.
8- بعضی رسائل که جابربن حیان کوفی از امام (ع) نقل کرده است.
9- کلمات القصار که بعدها به آن نثرالدرد نام داده اند که تماما در تحف
العقول آمده است.
10- چندین فقره از وصایای حضرت خطاب به فرزندش امام موسی کاظم (ع) سفیان
شوری، عبدالله بن جندب، ابی جعفر نعمان احول، عنوان بصری، که در حلیه الاولیاء و
تحف العقول ثبت گردیده است.
# همچنین ادعیه امام صادق (علیه السلام) (الصحیفة الصادقیة و الصادصیة
الجامعة): مجموعه ادعیه معتبره ای است که از دو امام بزرگوار پنجم و ششم (علیهماالسلام)
در کتب روایی شیعه وارد شده و دانشگاه امام صادق (ع) آن را به مناسبت بیستمین سالگرد
تأسیس دانشگاه همزمان با میلاد مسعود نبی اکرم اسلام (ص) و امام جعفر صادق (ع) منتشر
کرده است.
حدیثی گهرباراز امام صادق(ع):
اِمتَحِنُوا شِیعَتَنا عِندَ ثَلاثٍ:
عِندَ مَواقیتِ الصلَواتِ کیفَ مُحافَظَتُهُم علَیها،
وعِندَ أسـرارِهِم کیفَ حِفظُهُم لَها عَن عَدُوِّنـا،
و إلی أموالِهِم کیفَ مُواساتُهُم لإِخوانِهم فیها
شیعیان ما را در سه چیز بیازمایید :
در مواظـبـت بر اوقـــات نمـــازها ،
در نگهداری اسرارشان از دشمنان ما
و در همدردی و کمک مالی به برادرانشان
(میزان الحکمه، باب صفات الشّیعه)
حدیثی گهرباراز امام صادق(ع):
عَن یَزیدَ الصّائِغِ قالَ: قُلتُ لِاَبی عَبدِاللهِ (ع) : رَجُلٌ عَلَی
هذا الاَمرِ اِن حَدَثَ کَذَبَ وَ اِن وَعَدَ اَخلَفَ وَ اِن اَوتُمِنَ خانَ؛
ما مَنزِلَتُهُ ؟ قال: هیَ اَدنی المنازِل مِن الکُفرِ وَ لَیسَ بِکافِر
یزید بن صائغ گوید: به امام جعفر صادق عرض کردم که : مردی هست که شیعه
است ولی اگر سخن گوید دروغ
می گوید و اگر وعده دهد به وعده اش وفا نمی کند و اگر امینش شمرند خیانت
می کند؛ چنین کسی چه مقام و
منزلتی دارد ؟ حضرت فرمود: منزلت او نزدیکترین منزلها به کفر است ولی
کافر نیست.
(جهاد با نفس، ح 479)
درادامه دو داستان ودوشعر زیبا درباره امام صادق می بینیم.
داتسانهایی که درادامه نوشته شده اند:
1- داستان میهمان خراسانی و تنور آتش داستان
ولایت وولایت پذیری
2- داستان یک جهان در یک جسم
شعرهایی که درادامه می آیند
1-آبروی آدم
2- شعری زیبا ازشاعری پراحساس در سوگ امام ششم شیعیان که اگر مورد توجه
قرار گرفت برای شاعرش دعاکنید وادین میان یادی از نویسنده این مطلب هم داشته
باشید.
التماس دعا
